Hidetaka Nishiyama

Mistrz Hidetaka Nishiyama urodził się w Tokio w 1928 roku. Jako pięcioletni chłopiec zaczął uprawiać kendo. W 1944 rozpoczął pod przewodnictwem mistrza Gichina Funakoshiego naukę karate, by ją następnie kontynuować jako student Uniwersytetu Takaushoku.

Członek – założyciel JKA Japan Karate Association. Dyrektor techniczny tego stowarzyszenia odpowiedzialny m.in. za kierowanie japońskich instruktorów karate do poszczególnych krajów świata. Mieszkał i naucza w Los Angeles (USA). Po rozłamie w WUKO w roku 1972 (bezpośrednią przyczyną było dopuszczenie do mistrzostw świata reprezentacji RPA, kraju stosującego wówczas politykę apartheidu, przeciwko czemu zaprotestowały m.in. delegacje Japonii i USA) objął prezydenturę ITKF (International Traditional Karate Federation).

Autor wielu opracowań na temat karate, m. in. „Karate, the Art of Empty Hand Fighting”, pierwszej wydanej na świecie monografii karate, której układ stał się wzorcem dla autorów kolejnych publikacji. Hidetaka Nishiyama był gorącym orędownikiem idei włączenia karate do grona dyscyplin olimpijskich. Był twórcą konkurencji karate (fukugo – dwubój, połączenia kata i kumite w jednej konkurencji oraz enbu (walki choreograficznie wyreżysero-wanej). Sensei Hidetaka Nishiyama zmarł w wieku 80. lat – 7 listopada 2008 r. w Los Angeles (USA). W dniu 10 października 2009 r. podczas uroczystego otwarcia Centrum Japońskich Sportówi Sztuk Walki „Dojo – Stara Wieś” Międzynarodowa Federacja Karate Tradycyjnego nadała Senseiowi Hidetace Nishiyamie 10 Dan. 

Defnicja karate tradycyjnego
„Zwycięstwo samo w sobie nie jest w karate tradycyjnym celem ostatecznym. Karate tradycyjne jest sztuką samoobrony, która wykorzystuje wyłącznie i w najbardziej skuteczny sposób ciało ludzkie. Znajdują w nim zastosowanie głównie techniki bloków, ciosów, uderzeń i kopnięć, w połączeniu z innymi powiązanymi z nimi ruchami”. (Statut ITKF, Artykuł 1, Ustęp 1.3). Poprzez karate tradycyjne człowiek zyskuje środki do poszerzenia i pogłębienia zdolności fizycznych i umysłowych. Dzięki ciągłemu poszukiwaniu doskonałości technicznej następuje wszechstronny rozwój możliwości jednostki ludzkiej. Podczas gdy osiąganie kolejnych szczebli w hierarchii sportowej jest sprawą wyłącznie doskonalenia techniki, poszukiwania karate tradycyjnego nie napotykają na drodze swego rozwoju ograniczeń. Jedyne istniejące granice to zdolność człowieka do poszerzania sfery swych możliwości i potencjału w dążeniu do nowych osiągnięć, a i te należy ustawicznie próbować przekraczać.” 

Materiały opublikowane w Świecie Karate – magazynie PZKT październik 1998)